Het eiland van Los Lobos in Fuerteventura

De afstand tussen de Lobos en Lanzarote (Punta del Papagayo) is 8 km.

Het eiland Lobos is een vulkanisch eiland met een oppervlakte van 4,7 km² en een omtrek van 13,7 km. Het hoogste punt is de vulkaan van La Caldera, die stijgt tot 127 m; er zijn andere kleinere vulkanen. De leeftijd van het eiland Lobos wordt geschat tussen 6.000 en 8.000 jaar. Het landschap van het eiland is onvruchtbaar.

Administratief het eiland Lobos maakt deel uit van de gemeente La Oliva.

De pendeldienst van de haven van Corralejo landde bezoekers op de pier (El Muelle) ten zuiden van het eiland in de buurt van het gehucht El Puertito. We kunnen beginnen met een bezoek aan het Opvangcentrum (“Centro de Interpretación”), die informatie geeft over de geologie, flora en fauna van Los Lobos.

Als men gaat rond het eiland tegen de klok - te beginnen aan de rechterkant - we binnenkort tegenkomen het gehucht El Puertito; als men van plan is om te lunchen op het eiland, is het het beste om een maaltijd te boeken - bij aankomst - in het enige restaurant op het eiland.

Tegenover El Puertito je kunt zien de baai Caleta de la Rasca; na het verlaten van het gehucht naderen we de zone Las Lagunitas. Het leidt dan - naar het noorden - naar Punta Martiño waar staat de vuurtoren Martiño. De terugweg in de buurt loopt Caleta de la Madera (Kreek van het Hout) en dan verder naar de berg van La Caldera: van de manier waarop vele paden maken het mogelijk klimmen naar de top van de vulkaan.

Afvaart van de vulkaan van La Caldera steken de malpaís, schaars begroeide van balsamifer wolfsmerk (Euphorbia balsamifera) (tabaiba dulce) en vervolgens langs de oude schorren voor aankomst in de buurt van het strand van La Caleta, een strand aan de wateren turkoois populair bij surfers. Voor het verlaten van het eiland, kunt u zwemmen op de Playa de la Concha (Strand van de Shell), een zandstrand diep beschut in een kreek.

De ecologische waarde van het eiland leidde in 1982 tot de bescherming ervan als natuurgebied, inclusief de hele duinen Natuurpark van Corralejo en het eiland van Los Lobos. In 1994, de duinen van Corralejo en het eiland van Los Lobos werden gescheiden in twee aparte natuurpark. Het Parque Natural del Islote de Lobos is ook een speciale beschermingszone voor vogels (ZEPA). De zeebodem is een onderwater -gebied en bevatten ecologisch rijk: het is verboden om daar te vissen.

Het eilandje Lobos is verdeeld in verschillende gebieden: gebieden die kunnen worden gebruikt door het grote publiek en die zijn aangewezen als reserve en waar we niet kunnen doordringen.

ZUG: algemeen gebruik gebied (in het roze op de kaart); ZUM: matig gebruik zone (lichtgroen); ZUR: Beperkt gebied (donkergroen); ZE: uitsluiting zone (blauw) è

In Lagunitas kan men let op de ovale bladeren met lamsoor of Saladelle ovale verlaat de Canarische Eilanden (Limonium ovalifolium subspecies canariense [Pignatti]) (siempreviva de la laguna). Deze strikt halofiel plant is endemisch zeer beperkt: de enige bekende populaties zijn te vinden op het eiland Lobos. Het is een plant evergreen; de bladeren zijn gerangschikt in een rozet vorm en spatel; bloeiwijze vertakt in de bovenste helft; kleine blauwe bloemen met opvallende schutbladen, zijn gegroepeerd op de kolf.

De vuurtoren was de eerste woonplaats op het eiland Lobos met de nodige faciliteiten voor het dagelijks leven, zoals een oven, wasplaats, tuin, landbouwpercelen en tanks om water op te slaan regen. Deze tanks (aljibes) waren erg belangrijk, want ze waren de enige drinkwater voor het eiland; zij werden begraven en gecoat met kalk en cement te verzegelen.

De vuurtoren werd bewoond tot 1968 door een vuurtorenwachter, Antonio Hernández Páez, bijgenaamd Antoñito el Farero, en zijn familie. Op dat moment werd de vuurtoren geautomatiseerd.

In deze vuurtoren werd geboren in 1903, de dichter en kunstenaar Josefina Plá die later leefde en stierf in Paraguay in 1999; een plaquette herinnert aan zijn geheugen.

“A Josefina Plá :
Quien nunca olvidó que era canaria, y para más majorera.
Por ella supimos que se pueden cambiar sombras por sueños.”

“Aan Josefina Plá:
Die nooit vergat ze de Canarische Eilanden, en nog veel meer majorera was.
Dankzij haar, hebben we geleerd dat schaduwen kan veranderen in dromen.”

De top van de Caldera is in de verboden zone, en het is - in principe - noodzaak om het te vragen Centro de Interpretación toestemming om de berg te beklimmen; maar - in de praktijk - niemand geeft.

De klim naar de top duurt ongeveer 20 minuten; het is heel moeilijk, want de kant is steil en ruw trap is in slechte staat. De smalle rand van de krater blik naar beneden naar de onderste helft is binnengevallen door de zee en vormen de Caleta del Palo: de uitbarsting heeft inderdaad het noordwestelijke deel van de vulkanische kegel, die is verwoest stortte in zee.

Naar het noordoosten blik strekt zich uit tot de vuurtoren Martiño vervolgens naar Lanzarote. Zuid hellingen van de vulkaan vormen de Malpaís richting El Puertito. In het zuidwesten zien we de duinen Park van Corralejo begrensd door Playas Grandes. In het westen, de badplaats Corralejo.

Dan gaat het pad naar de achterkant van het strand van La Concha (“Strand van de Schelp”), gemaskeerd door lage duinen, op de bodem van een kleine baai. La Playa de La Concha, ook wel bekend als Playa de La Calera is een strand met fijn wit zand, halvemaanvormige en beschut tegen de golven door een rotsachtige kaap, de Paso de la Orchilla. De kalme wateren mogelijk maken zwemmen.

In de buurt van het strand van La Concha is een standbeeld van Josefina Plá.

De weg gaat dan verder naar de pier van de maritieme shuttle.

• De sausuires (saladares): het type van de vegetatie groeit in dit medium is strikt halofiel. Het verschijnt in laaggelegen gebieden in de buurt van de kust en regelmatig overspoeld door hoog water. We onderscheiden statice ovale bladeren (Limonium ovalifolium subspecies canariense) (siempreviva de Lobos), endemische soorten met een zeer beperkte distributie, omdat de bevolking van Lobos lijken de enige een van de Canarische Eilanden. Daarnaast wordt het milieu vooral gekenmerkt door soorten van de familie Chenopodiaceae, zoals Traganum Moquin (Traganum moquinii) (balancón), de Chenoleoides tomentosa, de eeuwige Salicornia (Sarcocornia perennis) (die hier een van de grootste populaties archipel), de Frankenia laevis (Frankenia laevis) (tomillo sapo) Atriplex griezelig (Atriplex glauca) Atriplex Halime (Atriplex halimus) (saladillos) enzovoorts. De randen van sausuires - niet regelmatig overstroomd - een overgangsregeling vegetatie met de delen van zand of de slechte gronden.

• De kleiachtige bekkens: de klei bassins zijn depressies met ophopingen van lemige klei materialen, die vaker in het zuidelijke deel van het eiland zijn. Water accumulatie treedt er tijdens het regenseizoen en hij er ook daar eveneens van de zeeinfiltratie. Dit substraat wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van dichte species, ook gebruikelijk om die van sausuires, waaronder soorten zoals echte soda (Suaeda vera) (matomoro), de Salsola divaricata, de boom launée (Launaea arborescens), de Limonium tuberculatum, de Chenoleoides tomentosa, de Salsola tetrandra, de wolfsmelk balsamifère (Euphorbia balsamifera) (tabaiba dulce) en Sarcocornia fruticosa. Floristische samenstelling varieert met het vochtgehalte en zoutgehalte van de bodem. De Sarcocornia fruticosa is zeldzaam in de Canarische Eilanden en is ook zeldzaam hier, dus het wordt alleen in natte bekkens. De Limonium tuberculatum is een zeldzame soorten op de Canarische Eilanden, de grootste populatie bevindt zich in Lobos.

• De zandige kustzones en van het binnenste: in zandgebieden levende planten resistent zijn tegen zout, de meest representatieve zijn de Salsola vermiculata de fabagelle van Desfontaines (Zygophyllum fontanesii) (uvilla de mar), de frankénie heide bladeren (Frankenia ericifolia), de Polycarpaea nivea (lengua de pájaro), de Limonium tuberculatum, de Limonium papillatum en Atriplex halimus. Dit laatste is alleen aanwezig aan de zijde, terwijl de andere soorten ook daarin gevonden. Men kan de aanwezigheid van Lanzarote lotus (Lotus lancerottense) in delen van de kust, en de verspreide populaties van Euphorbia balsamifera en Lycium intricatum.

• de slechte gronden (malpaíses): het eiland Lobos is bedekt met zijn centrale en zuidoosten delen door de recente basalt stromen die vormen een malpaís discontinue bezaaid met kleine platen van zand en klei. Vegetatie van de slechte gronden bestaat voornamelijk uit Euphorbia balsamifera en Suaeda vera, maar ook Launaea arborescens, de Lycium intrincatum, de Kleinia neriifolia, de Euphorbia regis-jubae en, zo nu en dan, de Asparagus arborescens en Phagnalon rupestre.

Broedvogels nest in Lobos in verschillende delen van het eiland. Dus terwijl steltlopers liever in de buurt van de kust en de steppe zangvogels in overvloed binnen. Deze omvatten soorten zoals de brilgrasmus (Sylvia conspicillata), de grauwe klauwier (Lanius excubitor), de hop (Upupa epops), de githagine vink (Bucanetes githagineus), de Berthelots pieper (Anthus berthelotii), de Barbarijse patrijs (Alectoris barbara) en de kraagtrap (Chlamydotis undulata fuertaventurae), die nog steeds sporadisch en beperkte aanwezigheid, werd waargenomen bij sommige gelegenheden in de zandige gebied van het noorden van het eiland.

Broedgebieden voor zeevogels en roofvogels zijn de Caldera, kliffen, rotsen en hornitos. De meest voorkomende soorten zijn de Scopoli's pijlstormvogel (Calonectris diomedea) (pardela cenicienta of pardela grande), de kleine pijlstormvogel (Puffinus assimilis), Bulwers Stormvogel (Bulweria bulwerii), de stormvogel (Hydrobates pelagicus), de stormvogels (Oceanodroma castro) en de Geelpootmeeuw (Larus michahellis subspecies atlantis) (gaviota argéntea). Meestal zijn deze soorten niet langer dan 3 of 4 maanden op het eiland, en meestal door afwisselende periodes. Onder de roofvogels waren waargenomen als nestelen op het eiland, torenvalk (Falco tinnunculus), de kerkuil (Tyto alba) (laatste waarneming in 1988) en de aasgier (guirre) (laatste waarneming in 1992). Daarnaast weten we een oude visarend nest in Roque Cercado.

Trekvogels bezetten de laaggelegen kustgebieden waar sprake is van een grote concentratie van voedsel; de drukste is het gebied dat zich uitstrekt van de Playa de la Concha naar Los Toscones en Las Lagunitas. Onder de trekvogels bedreigd Lobos onder meer de Eleonora's Valk (Falco eleonorae) en visdief (Sterna hirundo). De belangrijkste bedreigingen voor deze soorten zijn, onder andere, stroperij, predatie door wilde katten (cat een campagne werd in september 1992 uitgevoerd), de vernietiging van habitats, enzovoorts.

Er zijn ook meer dan 15 overwintering en trekvogels die samenkomen op het eiland maar niet nestelen op het eiland: plevieren, strandlopers, steenlopers, wulpen, reigers, zilverreigers en lepelaars, met inbegrip van de drieteenstrandloper (Calidris alba), bonte strandloper (Calidris alpina), de strandplevier (Charadrius alexandrinus), de blaffende ridder (Tringa nebularia), de bleke gierzwaluw (Apus pallidus), de madeiragierzwaluw (Apus unicolor).

Toen aan het begin van de vijftiende eeuw (1402), de Normandische veroveraars, onder leiding van Gadifer de La Salle, bleef op het eiland Lobos aan de verovering van bereiden Fuerteventura, zij ravitailleerden zich door zeehonden te doden voor voedsel en voor het maken van schoenen met hun huid. Tot in de negentiende-eeuwse monnik zeehonden werden afgeslacht door de vissers, omdat ze dachten dat hun vraatzucht verminderde de visbestanden in de omliggende wateren: elk van deze dieren inderdaad 30 tot 40 kg vis per dag nodig hebben. De verbindingen zijn ook een bron van vlees, vet en leer. Door deze jacht, de soort verdwenen uit het eiland en de aanwezigheid ervan niet af.

Vandaag de dag, de Atlantische Oceaan heeft slechts twee sedentair kolonies: één bij Kaap Blanco, tot aan de grens van de Westelijke Sahara en Mauritanië, de tweede op de eilanden Desertas, ten zuidoosten van Madeira. In de Middellandse Zee, de soort overleeft alleen in de Egeïsche Zee en, in mindere mate, op de Noord-Afrikaanse kust. Niet nu trots dat minder dan 400 vertegenwoordigers, wordt de bedreigde diersoorten. De zaak van de overlevenden zijn nu beschermd, en er is een herintroductie project van de monniksrob in Lobos, ondanks verzet van de vissers.

5-7 kruising per dag afhankelijk van het seizoen tussen 10 uur en 16 uur 30. Laatste inname om 17 uur. De kruising van de tijd: 15 minuten.

Prijs: ongeveer 15 € terugkeer; kinderen € 7,50.

Kaartverkoop bij de kiosk aan de Paseo Marítimo, vlakbij de Pescadería.

Telefoon: 00 34 619 307 949, 00 34 646 531 068 of 00 34 699 687 294

Site op het Web: www.excursionesmaritimaslobos.com

Geroosterde vissen en paella van zeevruchten.

Flat van € 9.

Openingstijden: van 11 uur tot 14 uur. Broodjes (bocadillos) zijn beschikbaar buiten deze uren.

Telefoon: 00 34 609 067 946