Het Nationaal Park van Timanfaya in Lanzarote

Vulkanische activiteit is nog zichtbaar in het midden van het gebied om de Islote de Hilario, waarbij we spontane brandende struiken in een ondiep gat in de grond kunnen waarnemen.

In de taal Guanche inboorlingen van Lanzarote, Timanfaya betekent Berg van Vuur, het gebied dat een veel oudere vulkanische zone in de achttiende eeuw.

Het noorden, oosten en zuiden, het Nationaal Park wordt omgeven door het natuurpark van de vulkanen (Parque Natural de Los Volcanes); westen van het Park Timanfaya wordt beperkt door de kust.

De toegang tot het Park Timanfaya op de LZ-67 snelweg die de steden met elkaar verbindt Yaiza en Mancha Blanca; de weg ingrijpt een beetje aan de zuidoostelijke hoek van het Nationaal Park. LZ-67 kruist een malpaís (“slechte gronden”) bedekt met vulkanische slakken, waaruit naar voren de dertig vulkaankegels van Montañas del Fuego, hoe hoger de vulkaan Timanfaya (510 m).

Het verlaten van Yaiza noordelijke merkt men eerst op de linker - na 4 km - een onverharde parkeerplaats, met een klein gebouw: het station van kamelen (Echadero de los Camellos) van waaruit tochten vertrekken per kameel.

2 km verder de LZ-602 weg gaat naar links, op een plaats genaamd El Taro, en de hoofden van de Islote de Hilario, waar grote parkeerterreinen, evenals het panoramische restaurant El Diablo. De Weg van de Vulkanen (Ruta de Los Volcanes) kan niet worden gemaakt met de eigen auto; moet u uw auto op de parkeerplaats en gebruik een park tour bus (inbegrepen in het nationaal park ingang).

Als we doorgaan op de LZ-67 weg, ligt 4 km voorbij de kruising met de LZ-602, gelegen aan de linkerkant het bezoekerscentrum van het Nationaal Park Timanfaya (Centro de Visitantes) die alleen is 2 km Mancha Blanca.

Als u niet beschikt over een auto, kunt u met de bus naar Mancha Blanca door lijn nummer 16 het aansluiten van de hoofdstad Arrecife, in Tinajo en La Santa. Dan kunnen we gaan te voet naar het Centrum van de Bezoekers langs de LZ-67 snelweg (minder dan 30 minuten lopen). Echter, de meeste bezoekers komen naar het park met de bus excursies vertrekken elke vakantie oorden op het eiland.

De vulkanen die deel uitmaken van het Nationaal Park Timanfaya zijn Hawaiian soort: de vulkanen van dit type vormen grote kolommen van de as tijdens de uitbarsting en hun onderdelen, lapilli of puzzolaan, geduwd door de wind, hebben uitgestrekte gebieden overdekt en de hellingen van de oudste kraters. Deze uitgebreide gedekt door as regen heet nu Valle de la Tranquilidad (Vallei van de Vrede).

Deze uitbarstingen hebben een landschap maan aspect, totaal onherbergzaam, die is uitgegroeid tot het symbool van het eiland gecreëerd Lanzarote. De vele massieve vulkanen, lava met bizarre vormen en grote slakken velden, soms roodachtig, soms zwartachtig, bieden een fascinerend schouwspel.

Het centrum van de uitslag was gevestigd Maciso del Fuego (Massief van het Vuur) top 525 m. Deze vulkaan is nu bedekt door as en sintels uitbarstingen van de achttiende eeuw, maar het bleek dat de achterste flank van de vulkaan, die nog steeds straalt veel warmte, is samengesteld uit zeer oude lava. De vele rijen kleine schoorstenen (hornitos) en vulkanen “parasiet” (zo genoemd omdat ze aan de voet van de centrale reus werden gevormd) zijn interessant om te zien.

Gelegen ten oosten van de Montañas del Fuego, de imposante krater van de Caldera del Corazoncillo, de grootste explosie krater Lanzarote, heeft een caldera met een diepte van 100 m. Het is de lava van de vulkaan die het dorp begraven Timanfaya.

Kaart van vulkanen Lanzarote: www.cabildodelanzarote.com/informacion/geografico/volcanes3.swf

Het park heeft een zo hoog mogelijk niveau van bescherming van een natuurgebied: In verband met de kwetsbaarheid van de bodem, vrij rondlopen het park is niet toegestaan, omdat dit voetafdrukken die zichtbaar blijven voor de komende jaren kon verlaten. Men kan bezoek brengen aan het park die bus. De enige uitzonderingen zijn twee wandelingen begeleid door het park personeel.

Met twee miljoen bezoekers per jaar, het Park van Timanfaya is de tweede meest bezochte nationale park in Spanje (na het Nationaal Park Teide op Tenerife). Het is de grootste toeristische attractie in Lanzarote.

Het eilandje van Hilarius is een vulkanische heuvel die lijkt te komen uit de zee van vulkanische slakken omheen, als een eiland in de oceaan. Ze zeggen dat deze plek is vernoemd naar een kluizenaar genaamd Hilario, die 50 jaar heeft gewoond met zijn dromedaris (hoewel dit dier zoals een lange levensduur niet heeft). Hilario zou hebben plantte een vijgenboom die nooit vruchten gaf omdat “de bloemen het vuur niet kon voeden”. Als een herinnering aan dit verhaal, zijn een dode vijgenboom en kameel botten getoond in een venster van het panoramische restaurant “El Diablo” dat César Manrique op deze locatie had gebouwd. De Islote de Hilario wordt ook genoemd Tinecheide, wat betekent “Berg van de Hel” in de taal Guanche inboorlingen.

Het Opvangcentrum van het Islote de Hilario is ontworpen door César Manrique en gebouwd door architect Eduardo Cáceres; het werd in 1970 voltooid. Het is een cirkelvormig gebouw zwartachtig basaltstenen, met grote ramen.

Het eilandje van Hilarius is een vulkanische kegel ouder dan de omringende vulkanen, waarvan de ramingen van de zee van afval die het eiland omringt hebben gevormd; Echter, de Islote de Hilario is een van de heetste plekken in het Nationaal Park Timanfaya. Om aan te tonen de spectaculaire demonstraties worden aangeboden aan toeristen:

• puzzolaan grind, grond extracten, worden in de handen van de bezoekers die ze niet kan houden in hand;

• droge borstel wordt geplaatst in een ondiep gat in de vulkanische bodem: ze spontaan ontbranden na een paar seconden, tot grote vreugde van de bezoekers;

• nog spectaculairder: water wordt in ijzeren pijp in de grond gedreven tot een diepte van 12 meter gegoten: na 3 seconden een stoomstoot luidruchtig barstte pijp enkele meters hoog, als een kunstmatige geiser die toeschouwers schrikken;
  deze attractie is een idee van Jesús Soto, een werknemer van César Manrique, die tijdens de bouw van het restaurant had opgemerkt, de arbeiders goot water op hun pikhamers om af te koelen; Hij koos voor een bijzonder hot spot, er zonk een pijp twee meter en veroorzaakte een “geiser”.

• het restaurant El Diablo, een put, gegraven in de grond en afgedekt met een rooster, fungeert als een natuurlijke grill wanneer gekookt gegrild vlees, kip dijen of visfilets.

Vanaf de parkeerplaats verlaat de bussen van het Nationaal Park, die het bezoek aan Ruta de Los Volcanes.

De route van de weg is ontworpen door César Manrique (altijd hem!) zodat de weg was niet zichtbaar vanaf de esplanade van het Islote de Hilario, om niet om de foto's te verwennen; Helaas, bussen - reizen in nummer op de weg - niet zijn, zich, onzichtbaar …

De door de voorgestelde Park circuit loopt ongeveer 14 kilometer en duurt ongeveer 40 minuten; het u toestaat om de meest interessante deel van het park te zien; Echter, er is een grote verscheidenheid aan landschappen en verschillende vulkanische formaties rond het park. De lichtbruine bussen vertrekken the Park - ongeveer elk half uur - vanaf de parkeerplaats naast het restaurant van het Islote de Hilario. De bus maakt slechts één halte, de Montaña Rajada; je moet foto's te nemen door de ramen. Het uitzicht is beter als je zit op de rechterkant van de bus.

Aan het begin van de reis is verdeeld bijsluiter presenteren feiten en interessante statistieken over de verschillende vulkanische gebouwen aangetroffen.

Het pad introduceert een maanlandschap aan de sobere schoonheid, maar ongelooflijk kleurrijk, met inbegrip van:

• de indrukwekkende zee van schuim van de Valle de la Tranquilidad (“Dal van de Vrede”), met lapilli duinen (picón);
• krater (calderas) van enkele honderden meters in diameter;
• ontgassing kegels (hornitos, “kleine ovens”) als Manto de la Virgen (“mantel van de Maagd”) die de spookachtige vorm van een zwarte mantel neemt;
• de steile wanden van een vulkanische buis (jameo), waarvan het dak instortte, de weg kruisen;
• de korte stop in de buurt van Montaña Rajada (350 m), gelegen ten westen van de Montañas del Fuego, zie je een deel van het Nationaal Park, dat zich uitstrekt tot de westkust rij langs een storing, vulkanische kegels van de Caldera Rajada (164 m) (“roodharige verwarmingsketel”), de Montaña Encantada (245 m) (“verrukte berg”), de Montaña de Pedro Perico (134 m) en de Montaña Quemada (134 m) (“gebrande berg”), dicht bij de kust. Ten zuiden van Montaña Encantada zijn nog steeds de Montaña de María Hernández (230 m) en Montaña Tremesana (328 m) waar het mogelijk is om te bezoeken wandelen begeleid door Park personeel.

Langs de weg luidsprekers van de bus uitzending - Spaans, Duits en Engels - de ooggetuigenverslagen van pater Andrés Lorenzo Curbelo, priester van Yaiza op het moment van de uitbarstingen in 1730 en de heroïsche muziek van Richard Wagner en Ludwig van Beethoven; aan het eind van de route klonk woedend thema “Also sprach Zarathustra” van Richard Strauss.

De Echadero de Camellos heeft een grote onverharde parkeerplaats geslagen, café, toiletten en een gratis museum, dat kan wachten tot de volgende vertrek van de caravan. Dit kleine museum (Museo de Rocas) is de bron van Montañas del Fuego, met exemplaren van stenen en mineralen, en een tentoonstelling over het gebruik van “kamelen” op het eiland Lanzarote. Het station moet in plaats daarvan te benoemen Kamelen station (Echadero de Dromedarios), omdat dieren worden gebruikt kamelen een bult.

Kamelen zijn aangebracht aan beide zijden van de uitstulping, twee wiegen van hout of ijzer, waarvan het gewicht moet goed worden afgewogen: de kameel toe te voegen aan dit kleine zandzakken als ballast, vooral wanneer een van passagier is een kind. Er zijn tot honderd kamelen beschikbaar voor toeristen. Elke kameel alleen werken een halve dag, dan terug naar de schuur, in de buurt van Uga.

De wandeling over deze “schepen van de woestijn” duurt slechts twintig minuten door de roodachtige slakken velden, en we zien slechts een zeer klein deel van het Nationaal Park, maar het was een geweldige ervaring, vooral voor kinderen: wanneer de kameel opstaat strak hang je op, want de zitting naar voren kantelen.

De wandelingen zijn mogelijk elke dag van 9 uur tot 16 uur 30 (van 9 uur tot 16 uur in de winter). Ze kosten € 5 per persoon die rechtstreeks wordt betaald aan de kameel. Het museum is geopend van maandag tot vrijdag.

Voor rondleidingen moeten vooraf gereserveerd worden en het is aan te raden om een ​​aantal maanden van tevoren te reserveren, omdat er veel vraag en weinig plaatsen (7 deelnemers per uitgang). Bovendien moet de deelname van twee dagen voor de tour te bevestigen, anders zijn plaats verliest. We kunnen proberen om te profiteren van de terugtrekking van de deelnemers door het inschrijven van een of twee dagen voor een lange wandeling. Reserveringen worden gemaakt op de site of via telefoonnummer: 00 34 928 118 042. De wandelingen zijn gratis en zijn ofwel begeleid in het Spaans of het Engels; moet ouder zijn dan 16 jaar.

Geleide wandelingen vertrekken vanaf het Bezoekerscentrum; deelnemers worden gedreven door minibus naar het startpunt van de route.

De Tocht van Termesana (Ruta de Termesana) vindt plaats op maandag, woensdag en vrijdag, vertrekt om 10 uur; Het is 4 km lange ronde reis, maar duurt 3 uur (reistijd inbegrepen), omdat de gids vaak zal stoppen om commentaar te leveren op het landschap of de flora. De wandeling passeert de Montaña Tremesana, ook wel Montaña de Termesana, (328 m) naar de zuidelijke grens van het nationale park, en gaat dan tussen de Montaña de María Hernández en Montaña Encantada waar voegt zich bij de lavastromen van verschillende soorten en kleuren een aantal van deze vulkanen.

De Korte Tocht van de Kust (Ruta corta del litoral) is 2 km lang; het begint van het dorpje El Golfo en gaat tot ongeveer de Playa del Paso. Het staat aan de kust kliffen die door de lavastromen van de achttiende eeuw, en wilde dieren van zeevogels, schaal- en schelpdieren te observeren.

De Lange Tocht van de Kust (Ruta larga del litoral) vindt plaats één woensdag per maand; is 9 km lang en duurt 5-6 uur, vanwege de moeilijkheden die op vulkanische slakken, zelfs als het terrein relatief vlak; moet fysiek fit geacht en voldoende voorraden en passend schoeisel. De weg van El Golfo, ten zuidwesten van het Nationaal Park en leidt tot de Playa de la Madera, ten noorden van het park, waarbij een spoor laat wandelaars om te vernieuwen tot het Centrum van de Bezoekers.

De Lange Weg van de Kust kan ook vrij worden gemaakt, als een kust openbaar domein, 50 meter breed, was “matig gebruik zone” verklaard; Echter, de regels van goed gedrag hierop van toepassing park. Zuid wandelen kan zijn om het noorden van Playa del Paso in Playa de la Madera, of omgekeerd. Als je fit voelt, kunt u doorgaan naar de Playa de la Madera aan de Playa de Chó Gregorio, ten noorden van het natuurpark van Los Volcanes, maar de eenvoudige go route is 14 km, en het is een herstel voertuig beter te kunnen voorspellen bij aankomst. Als je niet het gevoel alsof we terug halverwege na het bereiken van het kleine strand van kan draaien Playa del Cochino.

Om toegang te krijgen tot het Playa del Paso, neem de LZ-704 weg naar El Golfo, maar, 1,5 km voor het dorp, slaat u rechtsaf op een onverharde weg (LZ-705), die gaat naar de linkerkant van de Montaña Quemada komt dan, na 4 km, Playa del Paso waar u kunt parkeren.

Om toegang te krijgen tot het Playa de Chó Gregorio uit Tinajo, neemt u de weg naar het gehucht Tenesar, maar na 4 km, niet rechts afslaan naar Tenesar en ga direct naar de Playa de Chó Gregorio.

Het was slechts zeer langzaam, dat de begroeiing enigszins hervormd de Malpaís, “slechte land”; maar het is een langzaam proces wegens gebrek aan regen - de gemiddelde neerslag in het park slechts 120 mm per jaar.

We kunnen nog steeds ontdekken, hier en daar, meer dan 180 soorten korstmossen, varens, kleine vetplanten en vele kleine doornige struiken (Aulaga majorera). Deze bussen worden gebruikt door park personeel om de hoge bodemtemperatuur in de buurt van het markeren Islote de Hilario: struiken, gegraven in een gat in de grond, ontsteken onmiddellijk.  Op oudere ongetrainde land lavas stuitte op Euphorbia-concentraties.

De priester van Yaiza, pater Andrés Lorenzo Curbelo, liet een precieze ooggetuige van deze gebeurtenissen; zijn dagboek begint als volgt:

“Op 1 september, [1730] tussen 9 uur en 10 uur 's nachts de aarde plotseling open in de buurt Timanfaya twee competities van Yaiza. De eerste nacht een enorme berg opstond uit de ingewanden van de aarde en haar top ontsnapte vlammen die bleef branden negentien dagen. Een paar dagen later werd een nieuwe afgrond gevormd en een stortvloed van lava rende Timanfaya, op Rodeo en een deel van Mancha Blanca”.

Zes jaar lang werd de zon verduisterd; na de ramp, meer dan 167 vierkante kilometer land - bijna een vijfde van de oppervlakte van het eiland (846 km²) - waren bedekt met 48 miljoen kubieke meter van vulkanisch materiaal gemorst met dertig vulkanen, op een laag van 6 tot 10 meter dik; de dorpen van Timanfaya, Los Rodeos, Mancha Blanca, Santa Catalina, Mazo, Jarretas, Tingafa, Peña de Palmas, Testeina, La Geria, Macintafe, Mozaga, Guagaro, Masdache en Iguadén werden vernield en landbouwgrond Maretas en van Chupaderos; 420 boerderijen waren begraven; vee was gestikt door giftige dampen; de kust is bedekt met duizenden dode vissen, waarvan vele tot onbekende soorten. Er was geen doden, maar een groot deel van de bevolking eindelijk had geen andere keuze dan hun toevlucht te zoeken in het noorden van Lanzarote of naar het eiland te gaan om te vertrekken Gran Canaria; veel meer emigreerden naar Cuba, of zelfs naar de provincie Tejas in de de onderkoning van Mexico, waar ze geholpen om vond het dorp San Antonio de Béxar, vandaag de dag de stad San Antonio, Texas.

Echter, de landbouw nam bezit van de perifere land: gewassen op vulkanisch zand, die fungeert als een vochtsensor en de temperatuur controller, zijn nu karakteristiek voor Lanzarote.

De laatste vulkaanuitbarsting op het eiland Lanzarote vond plaats in 1824, na een lange periode van rust; de tien jaar voorafgaand aan deze uitbarstingen werden gekenmerkt door tal van aardbevingen. De uitbarstingen van 1824 waren lager dan die van de zeventiende eeuw. 31 juli 1824, de vulkaan Montaña del Clérigo Duarte losgebarsten; de lavastroom, verdeeld over 14 km² en in de buurt van Punte del Cochino, stroomde in de zee drie nieuwe vulkanen ontstonden ;; de vulkaan Montaña del Clérigo Duarte, ook genoemd vulkaan Tao, de Volcán Nuevo del Fuego of Montaña del Chinero, en de vulkaan Tinguatón. De bijzonderheid van deze uitbarsting was de vloeibaarheid van de lava en de enorme kolommen van kokend gezouten water dat vanaf kraters werden uitgeworpen en overstroomde het gebied.

De achttiende naar de negentiende eeuw, het gebied van het eiland Lanzarote is aanzienlijk toegenomen als gevolg van de massale uitstorting van lava aan de westkust.

Nationaal Park Timanfaya werd opgericht in 1974 als achtste nationaal park in Spanje.

Tijdens de spits, rond 10 uur, vormt soms een file bij de ingang van het park als gevolg van het aantal auto's en touroperators van de bussen in de rij om de entree te betalen in de Park. Het is het beste om vroeg aankomen, vóór de komst van tourbussen, rond 9 uur, of laat in de middag, na het vertrek van de bussen. Meer dan een half miljoen mensen bezoeken het park elk jaar.

De laatste bus naar het bezoek Route van de Vulkanen van 17 uur (18 uur in de zomer); de laatste circuit is minder druk en heeft een betere licht dat de kleuren van de vulkanen belicht.

Entree: volwassenen € 9; kinderen € 4,5. Deze prijzen zijn inclusief een bezoek aan de Ruta de los Volcanes.

Telefoon: 00 34 928 840 057

Site op het Web: www.magrama.gob.es/es/red-parques-nacionales/nuestros-parques/timanfaya/

Geopend in 1996, het bezoekerscentrum heeft een groot aantal educatieve informatie op het gebied van geologie en geodynamica, over vulkanen in het algemeen en in het bijzonder op de vulkanen van Montañas del Fuego en flora en wilde dieren. Het Centrum voert moderne media zoals audio-visuele presentaties of interactieve terminals. Het Centro de Visitantes is toegankelijk voor rolstoelgebruikers.

In de kelder, in een holte in de laag van vulkanische slakken, kunnen we een vrij indrukwekkende vulkanische uitbarsting simulatie die plaatsvindt in het donker en maakt gebruik van alle zintuigen, met gerommel, gekraak te zien, rode lampjes die oplichten op de muren, rook en trillingen, die een idee van de terreur die de mensen van de regio in de 1730 moet hebben gevoeld geven. Wanneer een gesimuleerde uitbarsting zal plaatsvinden een aankondiging wordt gemaakt door de sprekers en het personeel leidt bezoekers van de “Hall of de uitbarsting”.

Het centrum heeft grote ramen waardoor men de naburige vulkanen kan bewonderen; een houten gang laat tot enkele tientallen meters vooruit boven zwartachtig slakken velden.

Bezoek van het Bezoekerscentrum:

Adres: Carretera Tinajo-Yaiza (LZ-67), Km 11,5.

Openingstijden: dagelijks van 9 uur tot 16 uur 30.

Entree: gratis toegang.

Telefoon: 00 34 928 118 042

Site op het Web: www.mma.es/parques

Bezoekers van het centrum kunnen kaarten van de wandelpaden (Zoek Mapa de Senderos) van het Park; het is ook de enige plek waar je kunt registreren voor de begeleide wandelingen georganiseerd door het Nationaal Park.

Het restaurant is gebouwd op de top van een vulkanische bouwwerk, die volgens vulkanologen, heeft een geothermische anomalie: extreem hoge temperaturen liggen net onder het oppervlak. Deze temperaturen worden veroorzaakt door gassen die ontstaan ​​uit een magmakamer ligt enkele kilometers diep. Het centrum van deze anomalieën is gelegen aan de Islote de Hilario, die een enorme technische uitdaging vroeg de fabrikanten van het restaurant. Jesús Soto, langdurende medewerker van Manrique afwisselende lagen van beton, klei en rock: is een systeem waarbij oververhitting van het gebouw gered kon worden ontwikkeld. Alleen brandwerende materialen werden gebruikt in de bouw van het restaurant.

Het restaurant El Diablo maakt gebruik van deze geothermische functie: het maakt gebruik van een rooster boven een vulkanische vent zich, die worden gekookt vlees en visfilets. De keuken is niet uitstekend, maar de prijzen zijn redelijk.

De winkel verkoopt een verscheidenheid aan souvenirs, evenals vele interessante boeken.

Openingstijden van het restaurant: van 12 uur tot 16 uur 45 (15 uur 45 in de winter).

Uur cafetaria en winkel: van 9 uur tot 17 uur 50 (16 uur 50 in de winter).