Het eiland Cabrera in Majorca

Sinds 1991, de archipel van Cabrera werd een Land en zee Nationaal Park, onbouwrijpbaar; het eiland Cabrera is het kleinste bewoonde eiland van de Balearen en heeft slechts resterende bevolking en een kleine militaire garnizoen. Er is een vergunning van de militaire autoriteiten nodig om er te verblijven verder van een dag.

Nochtans Cabrera afhangt van het gemeentebestuur van Palma afstand van ongeveer 50 km. Lange tijd Cabrera afhankelijk van de parochie Heilige Kruis in de wijk van Sint-Katelijne (Santa Catalina), de visserij wijk van Palma.

De haven van Cabrera is aan een twintigtal km (10 zeemijlen) van de haven van Colónia de Sant Jordi, de dichtstbijzijnde haven die de archipel bedient.

Coördinaten van de haven van Cabrera: breedtegraad 39° 08’ 43" N ; geografische lengte 2° 56’ 13" E

Deze kust is zeer ingesprongen, zodat de kustlijn Cabrera vertegenwoordigt 3% van de kustlijn van de Balearen, terwijl de oppervlakte vertegenwoordigt slechts 0,2% van de oppervlakte van de Balearen. Deze kustlijn heeft prachtige kliffen, indrukwekkend landtongen, kust rotsen, diepe baaien, verschillende grotten van grote schoonheid en zandstranden als de drie publieke stranden van de haven baai (Sa Platgeta, Platga d’Es Pagès en S’Empalmador), waar u soms de Spaanse koninklijke familie steken.

• de eerste van deze kanalen is het sterkst: het begint bij de Cap de Llebeig aan de noordwestelijke kant van Cabrera, en eindigt in het Imperial eiland in het zuidoosten. Deze keten omvat de hoogste heuvels van het eiland, met Na Picamosques (172 m), en Penyal Blanc („Witte Rots”) (161 m). Zuidwesten van deze keten is de Serra de Figueres, die eindigt met imposante kliffen in de regio van Na Picamosques en de Rode Kaap (Cap Vermell / Cabo Rojo); in het uiterste zuidwesten ligt de Punta de l’Enciola en zijn vuurtoren, met kliffen 99 meter hoog; aan de zuidkant van de keten eindigt met het eiland S’Estell de Fora. Aan de noordoosten helling van de keten bevinden de enige een beetje vruchtbare gronden zich van zullen Cabrera, bekend onder de namen „Sa Vinya” en „Ses quatre quarterades”. Aan het noordwesten, is deze eerste keten van de tweede keten door de kreek van de haven van Cabrera.

• de tweede keten van heuvels begint aan Punta des Revellar, aan het noordwesten en eindigt bij Punta des Codolar en Illa de ses Bledes, aan het zuidoosten. De heuvels zijn kleiner in hoogte dan in de eerste reeks met een top als Na Bella Miranda (158 m). Aan het noordwesten einde van deze reeks van heuvels is het imposante kasteel van Cabrera. Aan het noordwesten is deze tweede keten van de derde door de diepe kreek van Cala Santa Maria gescheiden - waar de beroemde Cova Blava („Blauwe Grot”) en ten zuidoosten van de kreek van Olla (het „pot”).
• de derde van deze ketens van heuvels begint in Cap des Morobutí aan het noordelijke uiteinde van het eiland, en eindigt bij Cap Ventós („de Kaap van de Winden”), aan de oostkant. Het is de kleinste van de drie groeperingen, maar het nog steeds bereikt indrukwekkende hoogten in de buurt van Cap Ventós, met een hoogte van bijna 150 meter, en kliffen 120 meter hoog.

Vele wandelpaden kunnen bezoekers deze landschappen, waaronder het ontdekken kasteel van Cabrera, een van de vuurtoren of degene die de samengevoegde grot van Cova Blanca. Het ecosysteem is uiterst fragiel, een aantal van deze paden moeten worden begeleid door een gids of toestemming van het park autoriteiten zoeken, zoals paden naar de vuurtorenvan N’Enciola (4 uur lopen) het zuidelijke deel van de Serra de Ses Figueres (2 ½ uur) of het hoogste punt van het eiland, de Picamosques (3 uur).

Zeilen, onderworpen aan de grillen van de stromen en de winden, werd grotendeels beperkt tot een aantal specifieke wegen. Sommige van deze routes doorgegeven vlakbij de archipel van Cabrera en behoorden tot de meest geleend door oudere navigatoren. Het was de eerste van de route die sinds de zeestraat scheidt Sicilië van Carthago, doorgegeven via het zuiden van Sardinië en de zuidelijke Balearen en langs het zuiden van het Iberisch schiereiland, was om Straat van Gibraltar. Een andere vaarroute oost-west, dat was erg belangrijk, het verlaten van het Italiaanse schiereiland, gepasseerd door de Straat van Bonifacio, dan weer uit het zuiden van de Balearen naar het zuiden van het Iberisch schiereiland, het bereiken van Gibraltar. Deze tweede schijf kan worden overgenomen in de omgekeerde richting. Daarom, wanneer zeilers voorbij zuiden van de Balearen, alle eilanden van de archipel van Cabrera was een uitstekend referentiepunt voor navigatie. Daarnaast is er op een aantal noord-zuid of zuid-noord van het centrum van de westelijke Middellandse Zee routes, men kon ook onder-archipel en bellen op de haven.

De haven van Cabrera is een natuurlijke diep water haven, een van de beste havens in de Middellandse Zee, beschut tegen alle winden. Cabrera ontmoette de ideale omstandigheden voor een tussenstop. Dit is voornamelijk te wijten aan twee factoren: de aanwezigheid van drinkwater gedurende het hele jaar en zijn haven, gunstig gelegen, beschermd tegen wind en stormen en onderscheidt zich door een grote diepgang. Daarnaast was het ook mogelijk om hout te gebruiken in de regio en geniet van het eten middelen die door de dieren van het eiland - voornamelijk geiten - vrij circuleren op het eiland, of de overvloedige lokale vis.

De enige moeilijkheid voor navigatoren die besloot om te gaan door de archipel van Cabrera, was, zoals Plinius zegt, het gevaar van het water. We willen het grootste aantal boten aan de grond liep bij de haven, met inbegrip van Carthaagse en Romeinse tijd voor het bewijs.

Echter, tijdens de dertiende en veertiende eeuw na de islamitische nederlaag, het eiland Cabrera en de natuurlijke haven werd gebruikt als uitvalsbasis voor aanvallen tegen de Mallorcaanse kust door Barbarijse zeerovers. De Moorse piraten - De bevolking genaamd „amorros” - ancraient hun schepen in de baai van Cabrera tijdens de dag en stak het kanaal van Cabrera nachts naar de havens en dorpen van Majorca te vallen; de piraten gebruikten ook de haven van Cabrera als uitvalsbasis om koopvaardijschepen op weg naar de baai van onderscheppen Palma of ontstaan, met inbegrip van schepen die Majorca tarwe Sicilië leveren.

Aan het eind van de veertiende eeuw, een heer van Cabrera, Guillem Saragossa, bouwde een uitkijktoren op de rotsachtige voorgebergte met uitzicht op de haven; een klein garnizoen van bewakers konden de bewoners van de zuidkust van Majorca voor een dreigende aanval door signalen van vuur en rook te waarschuwen. De versterkte toren werd gebouwd op de „Puig d’Es Castell”, 72 m boven de zeespiegel, en van daar gedomineerd Es Port, de kaap van Punta de Sa Creueta en de Cap Llebeig dat sluiten de havenmond. Het eerste document dat het bestaan ​​van een kasteel in Cabrera noemt gedateerd 1407.

In de zestiende eeuw werd het defensieve belang van de Cabrera archipel vergroot doordat de Balearen werd een geografische grens tussen twee vijanden van de Spaanse monarchie van het Huis van Oostenrijk aan de ene kant, het Osmaanse Rijk, die Algerije sinds 1529 en ook Frankrijk gecontroleerd. In 1542 werd de Frans-Turkse alliantie ondertekend tegen Karel V (Carlos I van Spanje), keizer van het Heilige Roomse Rijk. Hierdoor zou men niet spreken van aanvallen door piraten of kapers tegen het volk van de kust van Majorca en Minorca, maar echte daden van oorlog stonden langs de dreiging van verovering en bezetting van de Balearen. Het kasteel van Cabrera werd uitgebreid en versterkt. De aanvallen van de Turken - als de bevolking blijft „amoros” noemen - tegen Cabrera waren toen veel verder gaat: een van de meest bekende aanvallen, vinden we dat de kaper Barbarossa in 1531, en ​​die van Dragut in 1550. Deze invallen debouched steevast vangen en slavernij van het garnizoen, en de ontmanteling en vernietiging van het kasteel; het onnodig eventuele latere reconstructie gemaakt, want het was gewoon leeg de schatkist van de Universiteit van Palma - werd de eigenaar van de archipel - en die van het Koninkrijk van Majorca. Zo Palma autoriteiten weigerden een uitkijktoren bouwen op de hoogste heuvel van Cabrera in een tijd waarin dergelijke torens werden gebouwd rondom het eiland van Majorca. De piraat dreiging afgenomen na de nederlaag van het Ottomaanse vloot verslagen door de Heilige Liga bij de Slag van Lepanto, voor de kust van Griekenland, in 1571.

In 1663, de familie Sureda werd eigenaar van het eiland en bouwde het kasteel zeshoekige, drie verdiepingen tellende, vandaag zien we. In de vroege negentiende eeuw, werd het kasteel gebruikt voor enige tijd in de gevangenis voor jonge officieren van de Napoleontische Franse leger die waren gevangen genomen in de slag bij Bailen, vervolgens gebruikt als een ziekenhuis voor gevangenen getroffen door hongersnood en ziekte.

Vandaag is het kasteel deel sightseeing tours van het eiland en is een van de belangrijkste attracties: na 20-30 min. lopen op een pad dat slingert naar de kaap waar het kasteel is gebouwd, is het beloond met een prachtig uitzicht over de baai van Es Port.

• zuidwesten van het depot, aan de kust in de buurt van Sa Platgeta, zijn de overblijfselen van een workshop zouten vis, daterend uit de tijd van het Romeinse Rijk (zesde en zevende eeuw); kunt u een dozijn tanks, gegraven in de rotsen of gebouwde stenen gevoegd met mortel, die werden gebruikt voor de productie van vleesproducten te zien.
• noorden zijn er de ruïnes van de kazerne van Franse gevangenen uit de Napoleontische leger;
• noordoosten, ongeveer 150 m van de kust, zijn de ruïnes van de necropolis van een Byzantijns klooster en de ruïnes van wat een workshop productie van paars, gebruikt voor het verven, met inbegrip van verven gewaden zou kunnen zijn Roman.

Op 2 mei 1808 (el „Dos de Mayo”), de volksopstand in Madrid tegen de Franse bezetting, werd brutaal onderdrukt en honderden mensen werden geëxecuteerd. Zo begon de Onafhankelijkheidsoorlog, ook wel bekend als de oorlog tegen de Fransen (1808-1814). Een van de eerste gevechten vonden plaats 19 juli 1808 in Bailen, in het zuiden van Spanje; het Franse leger van generaal Dupont de l’Étang werd verslagen door de Spaanse troepen van generaal Castaños.

Van de 21.000 Franse soldaten en officieren die betrokken zijn, ongeveer 18.000 werden gevangen genomen. Op 22 juli 1808, werd een overeenkomst gesloten over te geven Andújar; Deze overeenkomst bepaalde dat de Franse gevangenen worden teruggestuurd naar Frankrijk van Cadiz aan boord van Britse schepen; ze was niet gerespecteerd: Engels, Spaans bondgenoten, weigerde een leger dat de vijand gelederen kunnen versterken overgeven. Alleen ambtenaren van de hoogste, als Dupont rangen werden teruggestuurd naar Frankrijk, waar ze het slachtoffer van de woede van Napoleon, die de capitulatie van Bailen zag als een capitulatie los; Algemeen Dupont werd gearresteerd bij aankomst in Toulon, 21 september 1808 en ontslagen in 1812. De andere gevangenen werden naar Sanlúcar de Barrameda nabij Cadiz en gepropt in rompen (gevangenis schepen) - in erbarmelijke omstandigheden - in de winter 1808-1809, te wachten om hun lot te beslissen. Maar een epidemie koorts veroorzaakt zo’n ravage onder de gevangenen dat de militaire gouverneur van Cadiz, uit angst dat de stad zou kunnen worden besmet, besloten om de overlevenden op de eilanden te deporteren: 4.000 gevangenen werden naar de Canarische Eilanden, waar ze smolt de bevolking.

De andere gevangenen - ongeveer 9000 - waren voor de Balearen, waar ze zouden worden verdeeld tussen Majorca, Minorca en Ibiza. Hun reis begon 9 april 1809, van de baai van Cadiz, wordt transportschepen door oorlogsschepen begeleid in de Straat van Gibraltar naar de Middellandse Zee. De tocht was zwaar door zijn duur (4 maanden op zee), overbevolking en stormen; dysenterie spread aan boord. Toen eindelijk de schepen aangekomen in de baai van Palma, de stad autoriteiten weigerden om hen te laten wal te komen, bang door de mogelijkheid van rellen of verspreiding van de ziekte. Zelfs na de gevangenen veel tijd in het ziekenhuis isolement had doorgebracht Port Mahon in Minorca, werden alleen hogere officieren toegestaan ​​om te landen op Palma; jonge officieren, onderofficieren en soldaten waren geland Cabrera.

Tot de komst van de Franse gevangenen in 1909, het eiland Cabrera werd ontvolkt en had het gereflecteerde kardinaal Despuig in de late achttiende eeuw. Jonge officieren werden in het kasteel ingediend, maar sloot de senior Majorca kort na de officieren; manschappen stichtte een stad van fortuin aan de zuidkant van de baai. Afgezien van een paar konijnen en geiten, de enige levende wezens waren hagedissen en een ezel ze Robinson genoemd en werd de mascotte van de gevangenen. Bovendien was er op het eiland enige bron van drinkwater.

Het aanbod van gevangenen voedsel en water hadden Majorca om de vier dagen, met een minimum aan voedsel om te overleven tot de volgende levering. Een probleem deed zich voor toen, als gevolg van stormen in het kanaal dat het eiland Cabrera van Majorca scheidt, het verzenden werd vertraagd; hij acht dagen doorgebracht zonder het te verzenden gevangenen naar het eiland. Toen het bevoorradingsschip eindelijk aangekomen, gevangenen, woedend tegen leveranciers, geprobeerd om het schip te grijpen. De poging mislukte, maar leveranciers weigerden terug te keren. Het vervangen van de provider nam tot drie maanden en een hongersnood onder de Franse gevangenen veroorzaakt. Weldra werd de ezel Robinson, evenals de wilde fauna gegeten, maar de gevangenen aten eveneens planten, waarvan velen giftig bleken. De winter kwam aan, en de heftige winden en de regen wierpen zich omver op de kleine letters schuilplaatsen, die tenslotte door een overstroming werden afgehaald. Veel mannen bezweken aan ziekte en ondervoeding. In de meest uiterste situaties, slaagden ervan sommige, om te overleven, om coprophagia en kannibalisme te oefenen.

Ondanks alles verzachtten de gevangenen hun voorwaarden voor gevangenschap door zich een zekere organisatie op te leggen en door zich aan verschillende taken te wijden, zoals de vervaardiging van ambachtsproducten in hout van sabine of bukshouten (in het geval van een beroemde spel schaken eigendom van Quetglas familie of huishouden Houten Feliu familie), manden, riet of diverse metalen gereedschappen; ze zaaiden ook verschillende gewassen (aardappelen, bonen) en gehouden dieren (ratten) voor hun levensonderhoud; zij bouwden en leefden in kleine huisjes; die geleerden onderwezen anderen; vertegenwoordigden zij delen in een theater gebouwd in een grot met uitzicht op de haven, en ga zo maar door.

Mettertijd creëerden de gevangenen een interne markt waarvan de boon het wisselgeld, en een tweede markt van uitwisseling met Majorca was, waar naar zij een goed deel hun productie in ruil voor grondstoffen en verschillende gebruiksvoorwerpen exporteerden. De meeste van deze activiteiten perfect beschreven in de memoires van gevangenen die het overleefden werden bevestigd door archeologische opgravingen in 2003 op een groep van huizen gelegen in de Franse gevangenen vlakte Ses Figueres uitgevoerd. Naast de architectonische structuren, bleek er overblijfselen van gegoten metalen, keramische potten (potten, pannen) zeer goed bewaard gebleven verkoold bonen en knopen en gespen uniformen. Het kasteel werd omgebouwd tot een ziekenhuis en kreeg een groot aantal patiënten.

Inmiddels is de Spaanse autoriteiten deed niets, wanneer deze nog gieten meer gevangenen op het eiland, nog eens 3.000 in meer dan zes jaar. Napoleon - die nooit de overgave van Baylen hij beschouwd als een beschamende capitulatie had aanvaard - geweigerd onderhandelen over de vrijlating van gevangenen.

Gevangenschap eindigde mei 1814 - net na de troonsafstand van Napoleon in april 1814 - met de ondertekening van de wapenstilstand tussen Frankrijk en de geallieerden. Onder de eerste restauratie, werd generaal Dupont benoemd tot minister van Oorlog van Louis XVIII: hij niet de mannen die in Spanje had gevochten onder zijn bevel te vergeten. De volgende maand twee konvooien, die de witte vlag van de monarchie in Frankrijk 3700 mensen rechtstreeks gerepatrieerd uit Cabrera.

Verantwoordelijk om overlevenden te repatriëren, Ensign Louis Pujol liet een aangrijpende getuigenis dramatische levensomstandigheden daar gevonden.

„Niets dat romanschrijvers sprak benaderen de verschrikkelijke realiteit dat ik voor mijn aangezicht hebben”

Cabrera was het eerste concentratiekamp in de geschiedenis, waar bijna 12.000 mensen woonde vijf jaar in onmenselijke omstandigheden. Ongeveer 5.000 van deze mensen - bijna 40% - tijdens hun detentie was overleden en werden begraven in ongemarkeerde graven. De wens van de Spaanse autoriteiten, met de medeplichtigheid van de Britse regering, was niet alleen om ze onschadelijk te maken, maar ook om een ​​langzame dood te roeien. De barre omstandigheden van gevangenschap werden beschreven door een aantal van de overlevenden in hun herinneringen, waaronder de meest bekende zijn die van Wagré, Gille en Ducor. In 1847, de prins de Joinville, zoon van Louis-Philippe I, richtte een gedenkteken voor de Franse doden in Cabrera.

In een historische roman „De Gevangenen van Cabrera”, gepubliceerd in april 2009 door de Presses de la Cite, Michel Peyramaure beschrijft de vergeten lijdensweg van deze Napoleontische gevangenen.

„Omdat we ons bewust van het feit dat de monniken van het klooster, gelegen op het eiland van Capria, dicht bij Maiorica, dat is ook een eiland, gekleurd hun leven met verschillende misdaden, wat bewijst dat er meer die God dienen, ze vechten - en wij belijden met tranen - in dienst van de oude vijand [Satan]. ”

Heilige Gregorius - Epistole XIII (rond het jaar 603)

De brief van paus Gregorius de Grote, geschreven rond 603 AD, toont ondubbelzinnig de aanwezigheid van een kloostergemeenschap in de archipel van Cabrera in de tijd van de Byzantijnse overheersing van de Balearen. De paus veroordeelt het gedrag van de monniken en stuurt een "verdediger" om te proberen om de orde terug te brengen. Interpretaties met betrekking tot de opzegging van dit slechte gedrag monniken Cabrera zijn talrijk: de praktijk van piraterij, ketterij, homoseksueel gedrag, afwijzing van de pauselijke suprematie of richtlijnen, et cetera. Helaas, de geciteerde document is niet expliciet genoeg om zeker te zijn van de redenen voor de pauselijke interventie, ook al is het duidelijk dat Gregorius de Grote pogingen te controleren en te reguleren een groot deel van de monastieke staat van West.

De oprichting van deze monniken in de Cabrera archipel is onderdeel van de ideologie van de eerste christelijke monastieke staat, die een afstand pleit van de stedelijke wereld, om zijn ondeugden te ontsnappen en dus in staat zijn om meer christelijke leven en dichter bij God. Dit is de reden waarom kleine eilanden zijn een ideale plek om groepen van monniken die zo vele kleine eilanden in de hele westelijke Middellandse Zee en de Atlantische Oceaan bezetten, vooral die gelegen nabij uitvalswegen installeren navigatie.

Deze monniken hebben de ambitie om een ​​bescheiden leven te leiden, weg van de drukte van het maatschappelijk middenveld, en toegewijd werk en gebed. Echter, ze een evangeliserende rol, waardoor ze contact met naburige populaties of passerende zeilers handhaven spelen; Dit maakt hen ook om handel te oefenen, giften of donaties ontvangen, vooral voor roepingen om de continuïteit van hun gemeenschap te waarborgen promoten.

Door het werk van de opsporing en de archeologische opgravingen is gebleken dat in de archipel van Cabrera, zijn er een aantal velden die lijken te nauw verwant aan de kloostergemeenschap. Alle hebben overvloedige keramische materialen dat kan worden tussen de vijfde en zevende eeuw na Christus, waarvan sommige duidelijk verwijzen naar de christelijke cultuur.

Het belangrijkste gebied van keramiek, bij uitbreiding en overvloed, is de vlakte Ses Figueres, die op de bodem van de haven van Cabrera ligt. Dit is waarom het lijkt de plek waar was het klooster waar de meeste van de monniken leefden zijn. De tijdens de opgravingen verzamelde resten, en het feit dat de vier lichamen gevonden in graven ontdekt in het gebied zijn die van volwassen mannen, wat suggereert dat dit de graven van vier van de monniken van de zevende eeuw na Christus.

De begraafplaats van het Byzantijnse klooster bevindt zich vlakbij de overblijfsels van het kamp van de Franse gevangenen.

Deze ongelukkige zaken blijft het huis van Feliu, de Villa Cristina, in de haven, en wijnmakerij gebouwd door Feliu om wijn te produceren, genaamd „Es Celler” (kelder). Na het eiland Cabrera werd verklaard nationaal Park in 1991, werd de wijnmakerij in 1994 gerestaureerd en omgebouwd tot een museum van etnografie huisvesten.

Gelegen op een paar honderd meter (20 minuten lopen) van de haven van Cabrera, het Museum herbergt een tentoonstelling „Mens en natuur Cabrera”, die posters van de geschiedenis van het eiland, etnografie presenteert en natuurlijke omgeving van de archipel, en bric-à-brac van archeologische vondsten teruggevonden in de archipel en de omliggende wateren. Naast het museum is een botanische tuin - slecht onderhouden - waarvan 72 soorten inheems in het eiland Cabrera planten heeft.

„Ter nagedachtenis van de Franse doden in Cabrera, het eskader van de evolutie in 1847, in opdracht van Zijne Koninklijke Hoogheid de Prins de Joinville”

Het monument is gelegen in een bos, een beetje ten westen van Etnografisch Museum; slecht onderhouden en presqu’indéchiffrable, zijn slechte getuigen dat noch de Spaanse autoriteiten, noch de Franse autoriteiten, zijn trots op deze dramatische episode en roemloze avontuur Napoleontische.

Een wandelpad leidt naar de vuurtoren van N’Ensiola (duur: 4 uur), maar je moet een toestemming om de vuurtoren te bezoeken nodig.

Onder de vuurtoren, Es Cocó de l’Ancai is er een groot gat waar, tot voor kort, zout werd verzameld. Een „cocó” is een gat in de zee waar zeezout wordt afgezet.

De Cova Blava dankt zijn naam aan het water van de diepe blauwe kleur die wordt weerspiegeld op het plafond van de grot; de kleur van het water wordt veroorzaakt door de reflectie van licht op de zandbodem. Dit is naar analogie van de beroemde Blauwe Grot (Gruta Azul) op het eiland Capri (die voor de Romeinen, ook wel Capraia als het eiland Cabrera).

De grot is gericht op de Noord-West: het is de middag zon verlicht de grot. Dus om het bezoek terug naar Cabrera dat rondvaartboten stoppen bij de Cova Blava, zodat toeristen om het fenomeen te bewonderen en, soms, om een bad te nemen een paar minuten in de blauwe wateren.

Dus bijna alle bezoekers naar Cabrera door rondvaartboten; maar om het ecosysteem te behouden, slechts 200 mensen per dag (300 in augustus) mogen deze zeer beschermd natuurgebied te bezoeken; Het is daarom raadzaam om uw ticket te reserveren minimaal een dag van tevoren.

De meeste rondvaartboten vertrekken van Colónia de Sant Jordi, iets meer dan 10 nautische mijlen van Cabrera (ongeveer 30 minuten); sommige vertrekken Porto Petro, in de buurt van Cala d’Or (kruising 75 minuten). Op Colónia twee bedrijven bieden verschillende types van het bezoek: het bedrijf „Excursions a Cabrera” en het bedrijf „Marcabrera”. Prijzen - nogal hoog - onder de vermelding in het Nationaal Park wet.

Excursies komen op de kleine haven van Cabrera, waar sprake is van een kleine bezoekerscentrum van het Nationaal Park, openbare toiletten, een klein café (de „kantine van de vissers”) en een spatie picknickschuilplaats. Gidsen National Park zijn een korte presentatie van het eiland en gedragsregels.

Excursies van mei tot oktober.

Kaartverkoop: Carrer Gabriel Roca s / n - Port de Colónia de Sant Jordi

Telefoon: 00 34 971 649 034

E-mail: info@excursionsacabrera.es

Site op het web: www.excursionsacabrera.es

Carrer Gabriel Roca, 20

Telefoon: 00 34 971 656 403

Site op het web: www.marcabrera.com